علیرضا حقیقی دروازبانی که بازی زیبای او در مقابل تیم ملی فوتبال آرژانتین در مسابقات جام جهانی 2014 برزیل یکی از به یادماندنی ترین های فوتبال ایران را ساخت پدرش را اولین مربی خود می داند و معتقد است تمریناتی که او در دوران کودکی باپدرش داشته سرعت پیشرفت او را بیشتر کرده است.

علیرضا حقیقی را می توان جوان ترین دروازه بان دهه هشتاد پرسپولیس دانست. علیرضا 11 ساله بود که فوتبال را از نونهالان پرسپولیس آغاز کرد،  بعد از نونهالان به نوجوانان رفت و بعد هم مستقیما راهی تیم بزرگسالان پرسپولیس شد.

او اولین دروازه بان پرسپولیس بود که به اروپا ترانسفر شد و بعد هم در حالی که کمتر کسی فکرش را می کرد، به عنوان دروازه بان اول تیم ملی در جام جهانی 2014 برزیل بازی کرد. حقیقی با ارائه بازی های خوب و قابل قبول توانست نمره قبولی بگیرد، هر چند در دیدار با بوسنی سه گل دریافت کرد اما روی هیچ کدام از آنها مقصر نبود.

 فرصتی کوتاه دست داد تا با علیرضا و پدرش به گفتگو بنشینیم.

حقیقی و عشق گلری

علیرضا حقیقی خود را اینطور معرفی می کند : متولد 12 اردیبهشت ماه 1367 در تهران هستم. یک خواهر بزرگتر از خود دارم. پدرم شغل آزاد دارد و مادرم نیز خانه دار، پدرم هم متولد تهران هستند ولی اصلیت ما به ترک های زنجان برمی گردد. از کودکی عشق فوتبال و دروازه بانی داشتم برای همین بیشتر اوقاتم به فوتبال می گذشت تا اینکه تصمیم گرفتم به طور رسمی و حرفه ای وارد دنیای فوتبال شوم. برای همین کارم را از تیم های پایه شروع کردم.

ملی پوش شدن آرزوی همه فوتبالی ها

فکر می کنم هر فوتبالیستی که حتی در کوچه بازی می کند، آرزو دارد روزی پیراهن تیم ملی کشورش را بپوشد. من هم یکی از اهداف بزرگم، رسیدن به تیم ملی بود. خدا را شکر به دور از حاشیه و به دور از هر سر و صدایی تمریناتم را ادامه دادم و در حالی که همه مرا فراموش کرده بودند، با کمک خدا توانستم در هر سه بازی تیم ملی در جام جهانی سنگربان تیم ملی باشم.

به استقلال نمی روم

حقیقی می گوید: «من پرورش یافته باشگاه پرسپولیس هستم و در هیچ تیمی غیر از پرسپولیس بازی نکردم. تمام رده های سنی را در این باشگاه گذراندم تا به تیم بزرگسالان رسیدم. کارم را از نونهالان پرسپولیس شروع کردم تا به نوجوانان پرسپولیس رسیدم. من برای پرسپولیس خیلی صبر کردم. آن زمان که من به پرسپولیس پیوستم دروازه بان های بزرگی در این تیم بودند. 

داود فنایی، مهدی واعظی ،فرشید کریمی، حسن رودباریان و ... که همگی سابقه دروازه بانی تیم ملی را داشتند با وجود چنین دروازه بان های بزرگی من هیچ وقت ناامید نشدم و برای رسیدن به هدفم تلاش کردم. نیمکت نشین بودم ولی اینقدر تلاش کردم تا بتوانم اعتماد مربیانم را جلب کنم. حالا هم بعد از جام جهانی حرف از رفتن من به استقلال مطرح شده که ضمن احترام به همه هواداران استقلال و آقای قلعه نویی باید بگویم که من فرزند پرسپولیس هستم و در ایران به جز این تیم برای تیم دیگری بازی نخواهم کرد.»

به گفته ی پدرش علیرضا نان قلبش را می خورد

آقای مسعود پدر علیرضا حقیقی می گوید: «علیرضا متعلق به باشگاه پرسپولیس است و همیشه خودش را مدیون این تیم می داند. وقتی پسرم به روبین کازان رفت، آقای دایی و رویانیان به او اعلام نیاز کردند و قرار شد علیرضا برای کمک به پرسپولیس به ایران بازگردد. علیرضا به ایران آمد ولی فرصتی برای بازی پیدا نکرد و برای همین به لیگ پرتغال رفت. در آنجا کارش را بی سر و صدا انجام داد و توانست نظر مساعد کی روش را جلب کند و خدا را شکر به عنوان دروازه بان اول ایران در جام جهانی بازی کرد. البته من مطمئن بودم که پسرم گلر اول تیم ملی خواهد بود و به توانایی هایش اعتقاد داشتم.»

حتما باید آرزوهای بزرگ داشت

اگر هدفم رسیدن به سطح اول فوتبال دنیا نبود، اینقدر زود فوتبال را شروع نمی کردم. به نظر من غیرممکن وجود ندارد. آدم باید همیشه فکر بزرگ و آرزوی بزرگ داشته باشد. به فوتبال انگلیس، ایتالیا و اسپانیا و در کل کشورهای صاحب سبک در فوتبال که لیگ های خوبی دارند علاقمندم و دوست دارم اگر فرصت شد، بتوانم در یکی از این لیگ ها به فوتبالم ادامه بدهم.

رابطه ی علیرضا و خانواده

 پدر می گوید: «باور کنید قبل از هر بازی من و مادرش پای تلویزیون می نشستیم و برای علیرضا و همه بازیکنان دعا می کردیم. مادرش که استرس زیادی داشت و هنگام بازی ها فقط ذکر می گفت. خود علیرضا هم ارتباط  عاطفی خاصی با خانواده اش دارد. او قبل از هر بازی زنگ می زد و با من و مادرش صحبت می کرد تا انرژی بگیرد.

من از موفقیت علیرضا در جام جهانی خیلی خوشحالم. او پرچم همه جوانان ایرانی را بالا برد و نشان داد جوان ایرانی شایسته بهترین هاست. همه دیدید پس از بازی با نیجریه، پیراهن او را به موزه فیفا بردند و پسرم چقدر مورد توجه اذهان عمومی قرار گرفت. علیرضا نمونه بارز یک جوان شایسته ایرانی است؛ جوانی مومن و خانواده دوست که همیشه به او یاد داده ام پایبند ارزش ها باشد.

دامادی علیرضا آرزوی من!

بعد از بازی های تیم ملی پیشنهادات زیادی برای علیرضا آمد از جمله بازی در هالیوود و حضور در تیزرهای تبلیغاتی، ولی پسرم می خواهد تمرکزش فقط روی فوتبالش باشد. همین حالا هم از لیگ های معتبر اروپایی پیشنهادات چشمگیر دارد و ان شاءالله در فرصتی مناسب بهترین تصمیم را برای آینده اش خواهد گرفت.

من و مادرش برای علیرضا آرزوهای زیادی داریم و دل مان می خواهد هر چه زودتر او را در لیگ های معتبر اروپایی ببینیم و شاهد موفقیت هایش باشیم. راستش را بخواهید دوست داریم هر چه زودتر پسرمان را داماد کنیم و نوه مان را در آغوش بگیریم. البته همه چیز به خود علیرضا بستگی دارد و ما هم مثل همیشه حمایتش می کنیم.

پدرش از او راضی است 

من همیشه از علیرضا راضی بوده و هستم. او پسر مومن و خانواده دوستی است که همیشه نظم و انضباط در کارهاش حرف اول و آخر را می زند. پسرم هم در زمینه ورزش و هم تحصیل موفق بوده و خدا را شکر خانواده اش را سربلند کرده است.

با هم رفیقیم

 از کودکی علیرضا همین را به شما بگویم که روزی نبود ما با هم فوتبال بازی نکنیم. هر روز یقه مرا می گرفت و می گفت باید به من شوت بزنی و شیرجه بروم. از دست من و علیرضا یک شیشه یا لوستر سالم در خانه نمانده بود. هنوز هم که هنوز است من و علیرضا با هم رفیق هستیم و محرم اسرار یکدیگریم.

 تشکر از مربیان

 علیرضا مربیان زیادی داشته که همه آنها به گردنش حق دارند. وحید قلیچ، بهروز سلطانی، سعید عزیزیان، احمدرضا عابدزاده و محمدعلی یحیوی که همگی برای پسرم زحمات زیادی کشیدند. جا دارد از مرحوم مجید سبزی هم یادی کنم که در تیم های پایه پرسپولیس زحمت زیادی برای پسرم کشید؛ خداوند روحش را شاد کند.

گل آرژانتین یعنی همان گل لعنتی!

 علیرضا توانست اولین دروازه بان ایران باشد که یک بازی بدون گل خورده را در جام جهانی تجربه کند. او در بازی با نیجریه فوق العاده بود و مقابل آرژانتین هم توپ های بازیکنان بزرگ جهان را دفع می کرد. آن بازی تنها چند دقیقه کم آوردیم و همه دیدید که روی گل مسی، علیرضا خیلی تلاش کرد ولی مسی روی نبوغش توانست به ایران گل بزند.

به بچه ها محبت می کند

این را هیچ وقت جایی نگفته بودم. پسرم دل بزرگی دارد و همیشه در زندگی اش به اخلاق هم پایبند است. او همیشه دستگیر خانواده های بی بضاعت می شود و برای کودکان سرطانی وقت می گذارد و به بچه ها محبت می کند. علیرضان نان دلش را می خورد و هیچ وقت خودش را از مردم جدا نمی داند.